Επιστροφή στο 1800!

- 5% το όριο των απολύσεων, αντί για 2% που ίσχυε μέχρι σήμερα.

- Μείωση των αποζημιώσεων σε περίπτωση απόλυσης στο 50%.

- Αμοιβή των νεοεισερχόμενων στο 80% του σημερινού βασικού μισθού. Η γενιά των 700 ευρώ γίνεται γενιά των 600 ευρώ.

- Δουλειά μέχρι τα βαθειά γεράματα.

- Πάγωμα για τρία χρόνια των μισθών και άγνωστη η τύχη των δώρων.

Πράγματι το ΠΑΣΟΚ κράτησε τις υποσχέσεις του. Και δε θα θίξει τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα. Γιατί πολύ απλά, πλέον η λέξη μισθωτός καταργείται. Μάλλον για σκλάβους μιλάμε, κι επανερχόμαστε στην εποχή του καπιταλιστή-φεουδάρχη που κάνει ότι γουστάρει χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανένα. Και όλα αυτά θα περάσουν με προεδρικά διατάγματα. Συγχαρητήρια και στον πρόεδρο της “Δημοκρατίας” που θα υπογράψει αυτά τα εκτρώματα. Προφανώς η κατακρεούργηση των θεμελιωδών εργατικών δικαιωμάτων στον ιδιωτικό τομέα θα ωφελήσει τα δημόσια οικονομικά της χώρας!

ΔΝΤ......

Over the hill......

Οι Jethro Tull σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη

Ένα από τα σημαντικότερα progressive ροκ συγκροτήματα των τελευταίων χρόνων έρχεται στην Ελλάδα για δύο ξεχωριστές συναυλίες στο νέο Θέατρο του TerraVibe Park (19 Ιουλίου) και στη Μονή Λαζαριστών στη Θεσσαλονίκη (20 Ιουλίου).

Στο καταπράσινο θέατρο της Μαλακάσας ξυπνούν οι θρύλοι του δάσους με τις μελωδίες των Jehtro Tull, συνοδευόμενες πάντα από το ροκ φλάουτο του Ian Anderson.

Ο Άντερσον ήταν ο πρώτος μουσικός που πρόσθεσε φλάουτο σε ροκ μπάντα και μαζί με τον Μάρτιν Μπαρ, τον βασικό κιθαρίστα του γκρουπ αλλά και με χαρισματικούς μουσικούς όπως ο Ντέιβιντ Γκούντιερ στο μπάσο, τον Τζον Ο Χάρα στο πιάνο και το ακορντεόν και τον βετεράνο ντράμερ Ντόαν Πέρι, έρχονται στην Ελλάδα να μαγέψουν το ελληνικό κοινό για ακόμα μία φορά με τους ιδιαίτερους ήχους τους.

Με πάνω από 60 εκατομμύρια πωλήσεις δίσκων παγκοσμίως, οι Jethro Tull ήταν οι πρωτοπόροι στη χρήση κλασικών οργάνων σε ροκ κομμάτια. Με τις συνθέσεις τους επέκτειναν τα όρια της ροκ με πολύπλοκους ρυθμούς και επιρροές από την κλασική μουσική, την τζαζ και την έθνικ.

Σε όλη τη διάρκεια της καριέρας τους οι Jethro Tull πειραματίζονται με το χέβι μέταλ, τη φολκ και την ηλεκτρονική μουσική με χαρακτηριστική την συνεργασία τους το 2005 με τη Νέα Φιλαρμονική της Φρανκφούρτης σε διασκευές κλασικών κομματιών τους.

Σύγχρονος μεσήλικας: αριστερός στην καρδιά, δεξιός στο πορτοφόλι...

Στρεβλή εικόνα, ως προς τις πραγματικές ιδεολογικές τους πεποιθήσεις, έχουν οι μεσήλικες ανά τον κόσμο, προκύπτει από ευρεία έρευνα, που έγινε με τη συμμετοχή 136.000 ανθρώπων από 48 χώρες, σε διάστημα 27 ετών.

Άρθρο της Έρσης Βατού στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία, 16 Ιουλίου 2010

Το κύριο εύρημα είναι ότι αυτός που στα 20 του χρόνια πίστευε και υπηρετούσε αριστερές ιδέες, τοποθετεί και στα 40 του τον εαυτό του στην ίδια θέση του πολιτικού φάσματος, όμως ο τρόπος ζωής και οι αξίες του είναι πια συντηρητικές. Δεξιές, για να καταλαβαινόμαστε. Οι «σοσιαλιστές της σαμπάνιας», όπως απολαυστικά τους αποκαλεί η «Ντέιλι Τέλεγκραφ», χαρακτηρίζονται από τη στρεβλή εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους. Μάλιστα, όσο υψηλότερο μορφωτικό επίπεδο έχουν τόσο και μεγαλύτερες πιθανότητες να μην αντιλαμβάνονται ότι οι κάποτε ισχυρές αριστερές απόψεις τους για τα πράγματα έχουν τρωθεί.

Ενας από τους λόγους είναι ότι οι πιο μορφωμένοι άνθρωποι τείνουν να κάνουν παρέα με άλλους, οι οποίοι κατά κανόνα έχουν συντηρητικές απόψεις, οπότε αλλοιώνεται η αντίληψή τους ως προς το πού στέκουν οι ίδιοι, έγραψε ο λέκτορας Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο του Λέστερ, επικεφαλής της έρευνας, Τζέιμς Ρόκεϊ. «Η πολιτική έχει να κάνει με την κοινωνία», λέει ο Ρόκεϊ. «Πρέπει να έχουμε υπ' όψιν μας δύο παράγοντες για να την εξηγήσουμε - ο πρώτος είναι ότι οι άνθρωποι συγκρίνουν τους εαυτούς τους, όχι με το σύνολο του πληθυσμού, αλλά με τους ανθρώπους που συναναστρέφονται.

Είναι θέμα Παιδείας

Συντάκτης: Κώστας Βαξεβάνης

Θα πηγαίνατε ποτέ το παιδί σας σε κάποιον γιατρό για τον οποίο μαθαίνατε πως  τα δικά του παιδιά τα πάει σε άλλο γιατρό αντί να τα εξετάζει ο ίδιος; Θα κάνατε συμβόλαιο σε μια ασφαλιστική εταιρεία που τα στελέχη της είναι ασφαλισμένα κάπου αλλού; Δεν θέλει πολύ σκέψη η απάντηση. Είναι μάλλον αντανακλαστική. Δεν αγοράζεις ψωμί από έναν φούρνο που ο ιδιοκτήτης του δεν τρώει το ψωμί του. Μαθαίνω πως η  κυρία Διαμαντοπούλου, υπουργός Παιδείας και δια βίου μάθησης (όσο περισσότεροι οι προσδιορισμοί τόσο χειρότερα) επέλεξε να στείλει το παιδί της σε ιδιωτικό σχολείο. Η κυρία υπουργός - μου είναι πολύ συμπαθής πρέπει να πω-, η οποία ζυμώνει το μεγάλο καρβέλι της παιδείας, θέλησε να αγοράσει από αλλού ψωμί για την οικογένειά της. Το μέλος της κυβέρνησης στο οποίο ο πρωθυπουργός εμπιστεύτηκε των θεραπεία του άρρωστου συστήματος της Παιδείας, εμπιστεύτηκε την οικογένειά της σε άλλο «γιατρό».
Η κυρία Διαμαντοπούλου, εκτός από οικονομικά εύρωστη, είναι  σίγουρα πολύ καλή μάνα. Βλέπει τα χάλια στην Παιδεία, και κάνει αυτό που πρέπει να κάνει για το παιδί της. Το μορφώνει όσο καλύτερα γίνεται και το προετοιμάζει για το μέλλον. Είναι όμως καλή πολιτικός; Μπορώ να εμπιστευτώ ως πολίτης κάποιον , όταν ο ίδιος δεν εμπιστεύεται το έργο του; Θα μου πείτε μέχρι να φτιάξει, αν φτιάξει η Παιδεία, τι φταίει και το παιδί; Σωστά. Αυτό όμως δεν απαλλάσσει την κυρία υπουργό από την ηθική και την πολιτική της ευθύνη.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ: Ο ΙΔΕΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

‘’Και ποια είναι η πιο αψηλή εντολή; Ν’ αρνηθείς όλες τις παρηγοριές-θεούς, πατρίδες, ηθικές, αλήθειες - ν’ απομείνεις μόνος και ν’ αρχίσεις να πλάθεις εσύ, με μοναχά τη δύναμή σου, έναν κόσμο που να μην ντροπιάζει την καρδιά σου... Ποια ‘ναι η πιο αντρίκια χαρά; Ν’ αναλαβαίνεις την πάσα ευθύνη’’.  

ΚΙΤΡΙΝΑ ΠΟΔΗΛΑΤΑ-ΑΜΑ ΤΑ ΠΑΡΩ

«Μέχρι νεωτέρας»: Η ιστορία του Σαμίρ

Συντάκτης: Ρίκα Βαγιάνη

Ο Σαμίρ είναι εργάτης, Παλαιστίνιος, και δουλεύει σε οικοδομικό συνεργείο. Ηταν στην ομάδα που ανακαίνιζε το σπίτι των καλών μας φίλων στο Τελ Αβίβ. Απ’ όλους τους εργαζόμενους ήταν ο πιο γλυκός, ο πιο τσαχπίνης και ο πιο δουλευταράς. Το ζευγάρι τον αγάπησε (οι εργασίες στα διαμερίσματα του Τελ-Αβίβ κρατάνε όσο περίπου και στην Αθήνα, μήνες και μήνες). Εγιναν φίλοι, όπως εκατοντάδες, χιλιάδες Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι που βρέθηκαν να συνυπάρχουν, όπως τέλος πάντων συνυπάρχουν, σ’αυτή την παράξενη γωνιά του κόσμου.
Μια μέρα ο Σαμίρ δεν ήρθε στη δουλειά. Ούτε την επόμενη, ούτε την μεθεπόμενη, πράγμα αδιανότητο, γιατί δεν είχε χάσει ποτέ του μεροκάματο. Το είχε, άλλωστε, τρομερή ανάγκη, αφού η γυναίκα του μόλις είχε γεννήσει το παιδί τους.

«Πού είναι ο Σαμίρ»; ρώτησε το ζευγάρι τον (επίσης Παλαιστίνιο) εργολάβο. Προς μεγάλη τους έκπληξη, είδαν τον σκληροτράχηλο άνθρωπο να ξεσπάει σε λυγμούς. Πριν τρεις νύχτες, το μόλις δύο εβδομάδων μωρό του Σαμίρ, ανέβασε υψηλό πυρετό. Εννοείται πώς στον οικισμό του (από τις αποκλεισμένες κατεχόμενες περιοχές) δεν υπάρχει κανένας τρόπος να αντιμετωπίσεις οποιοδήποτε επείγον περιστατικό, πόσο μάλλον ένα νεογνολογικό. Ο Σαμίρ, πανικόβλητος, πήρε το μωρό αγκαλιά και ξεκίνησε (με τα πόδια, όπως πάντα) να το πάει στο νοσοκομείο, στην «άλλη πλευρά».